తేనె వానలో తడిసిపోతున్నట్టుంటుంది...గతంలోకి తొంగి చూస్తుంటే..
వీణతీగనై మురిసిపోతున్నట్టుంది..స్నేహం నన్ను మీటుతుంటే
స్నేహం అంటే ఇంత తియ్యగా ఉంటుందా!...అనిపిస్తుంది
అమ్మో ఏంటి కళ్ళు చెమరుస్తాయా.. ఇప్పుడు
ఈ స్నేహపు పేజీలు వెనక్కితిప్పి చూస్తూఉంటే..
ఏదో అందమైన అనుభూతి ...
మనసు ..చక్కిలిగింతలు పెట్టినప్పుడు నవ్వే చంటి పాపలా
స్వఛ్ఛంగా నవ్వుతుంది
నవ్వలేక పరవశంలో ఉక్కిరి బిక్కిరి అవుతుంది
అంతలోనే ఈపరిచయం లేకుంటే అన్నతలపు
ఆ ఊహే చాలా కర్కశంగా ఉంటుంది...
ఆ భయంలోంచే అసలు ఈ స్నేహం సత్యమా..స్వప్నమా అనే పిచ్చి అనుమానం
ఈ నిశ్శబ్దాన్ని ఒంటరి తనాన్ని తరిమేస్తూ....
మళ్ళీ ఆ వీణ సరికొత్తరాగంలో ధ్వనిస్తుంది....
భౌ అంటు మళ్ళీ నా చుట్టూ చేరిపోతుంది....
ఇందుకే దేవుడికి ఒక వరం ఇయ్యాలనిపిస్తుంది...
అప్పుడు మనసు దేవుడికి చెప్తుంది...
తీసుకో నాదగ్గరున్నది ఏదైనా ....ఈ స్నేహం తప్ప...
ఇది వరం ఇయ్యటమో దీవెన అడగటమో మాత్రం తనకు తెలియదు...
(శ్రీనివాసమౌళి)
--------------------------------------------------
ఇది నా స్నేహితురాలైన షర్మి అనే అమ్మయికోసం రాసిన స్నేహలేఖ ...అదేనండి ప్రేమించుకునే వాళ్ళు రాస్తే ప్రేమలేఖ అంటారుగా అలానే స్నేహం చేసినవాళ్ళకు రాసేది స్నేహలేఖ!
ఇది కవిత కాదు...కధ కాదు....మదిలో భావాల సమాహారం అంతే.....
మా జీవితకాలపు స్నేహానికి ఇప్పటికి సంవత్సరం.......
అందుకే ఈ చిరు కానుక .....
